NOWY POCZĄTEK - część 5

Kochani, jestem po urlopie, wypoczęta i pełna nowych pomysłów na kolejne wątki.
Żebyście za długo nie musieli czekać... przed Wami kolejna, już piąta część mojego opowiadania. Miłej lektury! ☺

NOWY POCZĄTEK - część 5

Po wyjeździe rodziny, Ula nadal bezskutecznie poszukiwała pracy. Przez kilka dni nie miała żadnych propozycji; aż któregoś dnia czekała ją niespodzianka.

Do domu swojej matki przyjechała Julia Sławińska, która zakończyła pracę w Londynie i znalazła nową na tym samym stanowisku, w firmie niemieckojęzycznej. Kiedy zobaczyła, kto zajął jej mieszkanie, w którym pomieszkiwała przyjeżdżając do matki, była bardzo zaskoczona.

- Ula? Ty tutaj, a nie w „Febo & Dobrzański”? – zapytała.

- Nie. Etap „Febo & Dobrzański” już dawno za mną. Teraz przeniosłam się do Gdańska, ale nie udało mi się jak dotąd znaleźć pracy.

- Ale przecież świetnie znałaś niemiecki, dobrze pamiętam? Miałaś zostać tłumaczką Ingrid Krüger na pokazie FD Sportivo…

Stare dzieje…

- To prawda. Gdyby udało mi się znaleźć coś związanego z finansami i jeszcze z językiem niemieckim…

- Chyba będę umiała ci pomóc – powiedziała do niej Julia. – Właśnie od niedawna pracuję jako specjalista do spraw PR w firmie DELTA. Współpracują z niemiecką firmą KERIMA MODA, mój szef przyjaźni się nawet z właścicielami KERIMY. Aktualnie poszukują… – Julia wyjęła z kieszeni kartkę. – Nawet nie tyle dyrektora finansowego, tylko… konsultanta do spraw finansowo-ekonomicznych, z zaawansowanym językiem niemieckim. I to nie jest typowa umowa o pracę; raczej taki kontrakt.

- Kurde blaszka… – westchnęła Ula, słysząc te rewelacje. – Czy poda mi pani namiary na tą firmę? Chciałabym złożyć tam CV; a nuż się okaże, że mnie przyjmą… – uśmiechnęła się.

- Może nie ‘pani’, tylko Julia; mówmy sobie w końcu po imieniu – uśmiechnęła się Julia.

- Dobrze – Ula odwzajemniła uśmiech i uściskały się serdecznie.

 

Nie minęło kilka dni, a oferta Uli okazała się bardzo dobra. Szef Delty, Joachim Werner, powitał ją na pokładzie swojego zespołu i dokładnie przedstawił wszystkie warunki.

- Tak jak Julia zdążyła już pani powiedzieć, jest to kontrakt, z zarobkami sięgającymi 5.000€ brutto miesięcznie, plus premia motywacyjna.

Ula miała słabość do cyferek, dlatego szybko przeliczyła w myślach.

5.000€ razy 4,40 (w przybliżeniu)… to ponad 20 tysięcy miesięcznie. Kurde blaszka… W „Febo & Dobrzański” zarabiałam kilka razy mniej!

- Mam nadzieję, że warunki pani odpowiadają? – dodał na końcu.

- Oczywiście. Jestem zadowolona, że moja kandydatura została przyjęta. Obiecuję dołożyć wszelkich starań, aby byli państwo ze mnie dumni.

- Na to liczę.

Dla Uli rozpoczął się kompletnie nowy etap. Nowe stanowisko i nowe środowisko sprawiły, że odżyła. Znów zaczęła się uśmiechać i kompletnie zapomniała o przeszłości. Jej najbliższą koleżanką stała się Julia, z którą serdecznie się zaprzyjaźniła. W końcu mieszkały razem po sąsiedzku i bardzo dobrze się rozumiały.

- Ulka – zagadnęła ją Julia któregoś popołudnia. – Mogę cię o coś zapytać?

- Jasne. A o co chodzi?

- Dlaczego ty właściwie odeszłaś z „Febo & Dobrzański”? Jeśli dobrze pamiętam, Marek wypowiadał się o tobie w samych superlatywach.

Ula westchnęła, jak zawsze, gdy słyszała Jego imię.

- Jesteś pewna, że chcesz o tym usłyszeć?

- No jasne – Julia usiadła obok niej i objęła ją przyjaźnie ramieniem. – Wiesz, że możesz mi śmiało o tym powiedzieć.

- No dobrze. – Ula wzięła głęboki oddech jak przed skokiem do wody.

W kilku zdaniach streściła jej ostatnie wydarzenia. Zaczęła od pierwszego pocałunku w Wigilię; przez randkę w palmiarni, nocną randkę nad Wisłą, jej awans na dyrektora finansowego i wyjazd do SPA.

- Marek mnie oszukał – powiedziała na koniec. – Jeszcze w SPA obiecywał, że Pauliny już nie ma, że nie może z nią być.

- Teraz rozumiem – odpowiedziała Julia, chwytając ją za ręce. – Ale nie wierzę, że Marek mógł ciebie tak potraktować.

- A jednak… – wyszeptała Ula.

Widząc łzy w jej oczach, Julia mocno ją przytuliła.

- A może pogadamy trochę o „Febo & Dobrzański” – zaproponowała Julia. – Chociaż może nie chcesz o tym rozmawiać.

Z jednej strony chcę, a z drugiej nie chcę. Zależy, o czym chce pogadać.

- Mam do ciebie kilka pytań o FD Sportivo – uśmiechnęła się Julia. – Jeśli mogę, oczywiście. Przecież razem pracowałyśmy przy pokazie…

- No możesz – zaśmiała się Ula. – To o co chcesz zapytać?

- Przypominam sobie, że Ingrid Krüger przyjechała po pokazie do firmy. A czy coś mówiła, jak jej się podobało?

Ula zarumieniła się.

- Ingrid mówiła, że pokaz był dość niekonwencjonalny, że podobało jej się to, jak ja byłam ubrana i zachowanie modeli na wybiegu. Jak ona to powiedziała – że to poczucie humoru i dystans do siebie to coś niecodziennego w naszej branży.

- Wow… – westchnęła Julia. – Naprawdę tak powiedziała?

- Tak – odparła Ula z dumą.

- No ale… Właściwie, dlaczego ubrałaś się w szlafrok i rękawice bokserskie?

- Naprawdę chcesz to wiedzieć?

- Chciałabym. Bo chyba nie zrobiłaś tego specjalnie, prawda? Żeby się skompromitować i rozłożyć pokaz? Zwłaszcza przed Ingrid?

- No nie – kiwnęła głową Ula. – Widzisz… Marek podarował mi przepiękną sukienkę wieczorową. Naprawdę przepiękną. Ale dosłownie chwilę przed tym, jak ją chciałam założyć… zauważyłam, że ktoś ją pociął.

- Pociął? Ale jak…, dlaczego? Kto?

- Przypuszczam, że Violetta. Zorientowałam się dosłownie w ostatniej chwili. Miałam dwa wyjścia – kompromitacja albo improwizacja. Wybrałam to drugie.

- Ale… Violetta? Dlaczego zniszczyła ci sukienkę? – nie zrozumiała Julia. – Co nią kierowało?

- Bo to w ogóle cała historia. – Ula zmarszczyła brwi, aby przypomnieć sobie historię. Wzięła głęboki oddech i opowiedziała wszystko. – Violetta nazwała mnie zdrajcą, bo myślała, że to ja podkablowałam na nią Sebastianowi. Chyba dlatego.

- Oj, Ulka… – Julia wyciągnęła do niej rękę i serdecznie ją uścisnęła. – Zawsze masz takie dobre serduszko i troszczysz się o innych.

- Po prostu taka jestem – wzruszyła ramionami. – I co ja na to poradzę?

- Spokojnie, Ulka – przyjaciółka ucałowała ją w policzek. – Masz nową pracę, wyprowadziłaś się z Warszawy, zaczynasz wszystko od początku. Nie martw się.

Julia miała rację – nowa praca pochłonęła pannę Cieplak do tego stopnia, że całkowicie przestała myśleć i wspominać przeszłość.