NOWY POCZĄTEK - część 7

Kochani, w telewizji zaczyna się nowy sezon "BrzydUli", a ja wracam do Was z kolejną częścią mojej opowieści. Jak zwykle życzę dobrych wrażeń!

NOWY POCZĄTEK - część 7

 Marek i Paulina mieli wyjechać w podróż poślubną do Wenecji. Wyjechali tam jednak jako przyjaciele. Spędzili tam bardzo sympatyczny czas; dużo rozmawiali ze sobą, żartowali i stali się sobie naprawdę bliscy.

- Cały czas o niej myślisz – powiedziała do niego Paulina. – O Cieplak.

- Nie mogę o niej zapomnieć – westchnął. – Wiele bym dał, żeby to wszystko jakoś cofnąć, odkręcić…, żeby Ula była blisko mnie.

- Wiem. Ja też bym chciała, żeby ci się poukładało.

- Jesteś niesamowita, wiesz? – zapytał ją. – Od kiedy ze sobą zerwaliśmy, od kiedy odwołaliśmy ślub… mam wrażenie, że o wiele lepiej nam się rozmawia.

Uśmiechnęła się. – Chyba lepiej się dogadujemy jako przyjaciele.

- Żeby tylko w firmie tak nam się układało – westchnął. – Dopóki nie odzyskam weksla na udziały, pójdziemy na dno.

W „Febo & Dobrzański” sytuacja coraz bardziej się komplikowała. Aleks zwalniał ludzi, dogadał się na boku z Włochami i liczył dni do momentu, kiedy to on zacznie zarządzać firmą. Na szczęście Krzysztof miał w ręce niezbite argumenty, żeby go zablokować.

Gdy tylko Marek wrócił z Pauliną z Wenecji, ojciec od razu wezwał go do gabinetu. Wypytał krótko, jak było w Wenecji, a potem przeszedł do meritum.

- Poznajesz to? – zapytał, podając Markowi teczkę.

Młody Dobrzański nie wierzył własnym oczom. – Skąd to masz?

- Czy to ważne? – odpowiedział pytaniem ojciec. – Najważniejsze, że Aleks nie ma szans, żeby przejąć firmę. Z tym wekslem to my mamy większość.

- Ale skąd ty to masz? – nie mógł uwierzyć Marek. – Widziałeś się z nią… z Ulą?

- Jeśli już musisz wiedzieć, to Alicja mi przekazała. Prawdopodobnie musiała widzieć się z Ulą. Ale, Marku – powiedział z naciskiem ojciec – nie wiem, co tam między wami zaszło, ale Ula nie chce ciebie widzieć ani ciebie znać.

Marek westchnął.

- Najważniejsze, że oddała nam udziały, że znów są w naszych rękach.

- Tak, to prawda. Teraz Aleks nic nam nie zrobi – powiedział krótko senior. – Jego deal ze Scacci nie ma żadnej mocy.

- A kredyt, który Ula dla mnie wzięła?

- Spłacimy ją – przyrzekł ojciec. – Jeszcze nie wiem jak, ale na pewno ją spłacimy.

- A co z ludźmi, których zwolnił?

- Masz pełne prawo ich przywrócić.

- Tak; tylko teraz martwię się o Paulinę. Nie jest w końcu moją żoną; ale Aleks to jest jej brat.

- Wiem o tym. – Senior podniósł się z miejsca. – Porozmawiasz z nią?

- Spróbuję.

Marek postanowił, że wyciągnie Paulinę na lunch i wtedy przekazał jej treść rozmowy z ojcem.

- Tata przekazał mi weksel – powiedział. – Dostał go od Alicji; a ona od Uli.

- To dobrze – ucieszyła się Paulina. – Dzięki temu macie większość. Możecie zablokować Aleksa i jego deal z Włochami.

- No tak, tylko…

- Szkoda, że nie dała ci osobiście – dokończyła za niego.

Westchnął lekko. – Dokładnie.

- Porozmawiam z Aleksem – zaproponowała. – Może uda mi się jakoś go zagadać, przekonać.

- Spróbuj; chociaż nie liczyłbym na sukces.

 

Następnego dnia Paulina weszła bez pukania do gabinetu brata i usłyszała w drzwiach jego rozmowę z braćmi Scacci. Wyglądało na to, że w czymś się dogadują. Jej uwagę przykuły szybkie włoskie słowa Aleksa. Od razu domyśliła się, że coś musi być na rzeczy.

- Nie wierzę… – powiedziała na progu. – Aleks, co ty wyrabiasz?

Młody Febo zakończył szybko rozmowę i podszedł do siostry. Chciał przywitać ją jak zawsze buziakiem w policzek, ale odwróciła głowę.

- Co ty wyprawiasz? – powtórzyła.

- Sorella, o co ci chodzi? – zapytał, jak gdyby nigdy nic.

- O czym rozmawiałeś ze Scacci? – rzuciła wprost.

- Nic takiego – bąknął.

- Nie kłam; słyszałam. Chcesz wyrolować Marka z funkcji prezesa i samemu przejąć władzę w firmie, prawda?

Chciał powiedzieć coś jeszcze; ale wiedział, że siostra wyczuła, że coś jest na rzeczy. Prychnął tylko:

- I tak ten nieudacznik nie nadaje się na prezesa.

- A ty się nadajesz?! – wybuchła. – Myślisz, że gdyby ojciec żył, pozwoliłby ci, żebyś zniszczył to, co stworzyli on i Krzysztof?

- Sorella… to nie jest tak, jak myślisz – usiłował się tłumaczyć.

Paulina była poirytowana; obiema rękami trzasnęła o blat jego biurka.

- Jeśli się dowiem od kogokolwiek, że robisz cokolwiek, żeby skrzywdzić firmę, Marka albo Krzysztofa, to… to zapomnę, że jestem twoją siostrą.

- Paula, posłuchaj… – chciał jej przerwać, ale ona pokręciła czarną głową.

- Nie, to ty posłuchaj. Nie będę popierać ani ciebie, ani Marka, bo wolę zachować neutralność; ale nie przyłożę ręki do twoich intryg. Jeśli chcesz zniszczyć dorobek naszego ojca, to bardzo proszę, ale beze mnie!

Trzasnęła drzwiami i stukając niebotycznymi obcasami, opuściła gabinet brata.

Pojawiła się za to w sekretariacie Marka, przerywając Violetcie rozmowę przez telefon.

- O jeżuniu, ale mnie wystraszyłaś! – zawołała zaskoczona Viola.

- A ty nie masz nic innego do roboty; tylko plotkujesz przez telefon? – prychnęła Paulina. – Marek u siebie?

- Tak; a co?! – zaciekawiła się.

- Zajmij się lepiej swoją pracą; bo widzę, że bardzo ci się nudzi – poleciła i weszła do pokoju Marka. Była wzburzona.

- Paula? – zapytał Marek, witając ją buziakiem. – Siadaj. Rozmawiałaś z Aleksem?

- Niestety rozmawiałam – powiedziała, siadając na kanapie i popijając wodę, którą jej nalał. – Czy ty wiesz, co ten stupido wymyślił?!

- Mówisz o swoim bracie? – domyślił się. Przytaknęła. – Nie wiem, ale chętnie się dowiem.

Paulina streściła Markowi rozmowę z bratem. Młody Dobrzański słuchał uważnie niedoszłej narzeczonej i z trudem wierzył w to, że między rodzeństwem doszło do takiej ostrej wymiany zdań.

- Powiedziałam mu jasno, że wolę zachować neutralność, żeby żadnego z was nie popierać; ale na pewno nie przyłożę ręki do jego intryg. Jeśli chce zniszczyć firmę, to proszę bardzo, ale na pewno beze mnie.

Marek pokręcił głową nie dowierzając.

- Boże, kim ty jesteś i co zrobiłaś z Pauliną, którą znałem?! – zaśmiał się, rozładowując żartem napiętą atmosferę.

Żart poskutkował i panna Febo, chcąc nie chcąc, roześmiała się.

- Nic nie zrobiłam – powiedziała, gdy już oboje się uspokoili. – Po prostu, teraz uważam ciebie nie za narzeczonego, którym faktycznie nie jesteś; ale za kochanego brata, któremu życzę jak najlepiej.

Ucałował delikatnie jej szczupłą dłoń.

- Ty też jesteś dla mnie jak siostra. I też życzę ci jak najlepiej.

- I jeszcze coś. – Nabrała powietrza i wolno je wypuściła, a potem spojrzała na niego. – Nie mam do ciebie żalu ani pretensji o to, że zakochałeś się w brzyd… to znaczy w Cieplak.

- W Uli – podkreślił.

- Tak. Że zakochałeś się w Uli - poprawiła się. - Wiem, że ja sama nie byłam dla ciebie wymarzoną narzeczoną; że ciągle ciebie podejrzewałam, szpiegowałam, robiłam ci awantury. Ale obiecuję teraz, że zrobię wszystko, żebyś był szczęśliwy.

- Dziękuję – ucałował jej policzek.